Уҡытыусы үҙенең уҡыусыларына һүҙҙең тылсымлы көсө хаҡында һөйләй башлай. Уны иғтибар менән тыңлап ултырыусыларҙың барыһы ла шул көстө тойоу тураһында хыялланып ултырған мәлдә, артҡы рәттән берәү:
- Юҡты һөйләмәгеҙ, остазым! «Гонаһ, гонаһ!» тип ҡысҡырыуҙан ғына кеше гонаһлы булып китә алмай! Йә киреһенсә, «Бәхет, бәхет!» тиеү генә кемде бәхетле иткән?-тип ҡысҡырып ебәрә.
Үҙенә ҡарата әйтелгән бындай һүҙгә уҡыусының йәне көйә һәм ул остазын төрлө насар һүҙҙәр менән әрләргә керешә. Асыу уның бар булмышын биләп ала.
- Ғәфү ит мине, уҡыусым. Мин яңылыштым. Һиңә әйткән һүҙҙәремде кире алам, - ти бер аҙҙан остаз, үҙ ғәйебен танып.
Уҡыусы ла тыныслана төшә.
-Бына, күрҙегеҙме, - ти остаз. – Бер һүҙ кешене сығырынан сығарһа, икенсеһе уны тынысландыра ала. Тап ошонда инде уның тылсым көсө.