ЙӘШӘ!

Бер кеше ғүмере буйы аҡса йыйған, байлыҡ туплаған. Берҙән-бер көндө уға шундай уй килә: бер йыл буйына үҙен бер нәмәнән дә сикләмәйенсә йәшәп ҡарарға кәрәк. Тик көтмәгәндә уның алдына Үлем килеп баҫа. Кеше төрлө сәбәптәр табып, уны кисектермәксе була. "Миңә өс көн генә булһа ла ғүмер бир, уның өсөн ярты байлығымды һиңә бирәм", тигән кеше. Үлем уны ишетергә лә теләмәгән. Бер көн, бер сәғәт ғүмер һорап ялбарыуы ла бушҡа булған. Яуыз Үлем боғаҙынан алғас, кеше ҡағыҙ битенә ошоларҙы ғына яҙып өлгөргән: "Әгәр ҙә һиңә йәшәү өсөн аҡса етә икән, байлыҡ артынан ҡыуып, ваҡыт уҙғарма. Йәшә! Минең йыйған байлығым хатта бер сәғәт кенә ғүмер һатып алырға ла етмәне..."