Бер ҡарт ғүмер буйы бил бөгөп эшләй, әммә һис кенә лә мандып китә алмай. Уның ҡарауы, ул үҙендә ғәйәт бай тормош аҡылы туплай. Бер саҡ ул ер эшкәртеп йөрөгәндә, үҫмер улы берҙән-бер аттары юғалыуы хаҡында хәбәр итә: "Атай, беҙҙә бәхетһеҙлек - атыбыҙ юғалған". "Ниңә быны бәхетһеҙлек тип атайһың, улым? -ти ҡарт. - Ҡарарбыҙ, уның бәхетһеҙлекме, юҡмы икәнен ваҡыт күрһәтер". Бер нисә көндән, ысынлап та, ат тағы бер ат эйәртеп ҡайтып инә. "Атай, ниндәй бәхет, атыбыҙ тағы берәүгә артты!" - тип шатлана үҫмер. "Ниңә һин быны бәхет тип атайһың, улым? - ти тағы ҡарт. -Ҡарарбыҙ, ваҡыт күрһәтер". Күпмелер ваҡыттан һуң үҫмер эйәреп ҡайтҡан атты ауыҙлыҡлап, йөрөп килергә була. Ләкин ҡырағай ат артҡы аяҡтарына баҫып, уны өҫтөнән алып ырғыта. Үҫмерҙең аяғын һына. "Атай, ниндәй бәхетһеҙлек, мин аяғымды һындырҙым", - ти көйөп улы. "Ниңә һин быны бәхетһеҙлек тип атайһың? - ти тағы атаһы. - Ҡарарбыҙ, барыһын да ваҡыт үҙе күрһәтер". Үҫмер атаһының был фәлсәфәһен әллә ни уртаҡлашмай ҙа, аңламай ҙа. Шуға ла өндәшмәй генә үткәреп ебәрә. Бына бер нисә көндән уларҙың ауылына батша һалдаттары килә һәм бөтә егеттәрҙе яуға йыйып алып китеүҙәре тураһында белдерә. Ҡарттың йортона ла киләләр һәм уның улының аяғы зәғиф икәнен күреп, сығып китәләр. Шунда ғына үҫмер нимә бәхет, нимә бәхетһеҙлек икәнен бер ваҡытта ла ныҡлап билдәләп булмағанын аңлай. Эйе, һәр саҡ нимә насар, нимә яҡшы икәнен раҫлау өсөн ваҡыт үтеүег көтөргә кәрәк. Тормош шундай: насар тип раҫлағаның ваҡыт үтеү менән яҡшыға ла әйләнеп ҡуйыуы мөмкин...